Pomoc w zbawieniu

Odpusty - wspaniały dar miłosiernego Boga.

Przebaczenie grzechów po wyznaniu ich  podczas spowiedzi nie anuluje nam możliwej kary do odpokutowania w obecnym życiu lub po śmierci (która przecież  - mimo, że to brutalne - może nawet przyjść zaraz po spowiedzi, czemu nie?). Jednym słowem z odpustami chodzi o to, że mimo że Bóg wybaczył nam naszą winę, Jego sprawiedliwość domagać się będzie zadośćuczynienia. Całkiem nieźle  - choć bardzo niedoskonale - można to wyjaśnić na przykładzie Jana Pawła II i Alego Agcy. Papież przebaczył swojemu prześladowcy, jednak ten i tak musiał odbyć karę więzienia.
 Kochany Bóg Ojciec, który jest wszechmocny nie dość, że nam przebaczy winę, to może też darować karę.  Musi się jednak przekonać,  że naprawdę nam na Nim zależy i na poprawie naszego życia. Patrząc na ilość i ciężar naszych grzechów, które Go obraziły, Bóg naprawdę traktuje nas wyrozumiale, jak tata małe, niegrzeczne, ale kochane dziecko.
Wina odpuszczona, co dalej? Według nauczania Najświętszego Kościoła Rzymsko-Katolickiego odpusty dzieli się na zupełne i cząstkowe. Zupełny odpust anuluje nam cały "szlaban" na raj (i w tym, i w życiu po śmierci), a cząstkowy go skróci. Według nauczania Kościoła, jeśli umarłbym zaraz po uzyskaniu odpustu zupełnego (czyli, że nie zdążyłbym znowu nagrzeszyć) od razu idę do nieba! Czyściec mnie nie interesuje!
Odpust możemy ofiarować za siebie albo za zmarłego. Za kogoś żyjącego nie. Kochamy ciocię, która raduje nas swoją ziemską obecnością? Jednak ona sama jest odpowiedzialna przed Bogiem za swoje grzechy, musi ponieść ich konsekwencje, i wreszcie tu na ziemi ma niepowtarzalną na tamtym świecie szansę się nawrócić. Jeśli jednak nasza ukochana krewna opuści ten padół, a nie możemy być pewni jej świętości i zbawienia - możemy Bogu ofiarować swój odpust za nią.
Aby uzyskać jakikolwiek odpust należy być w stanie łaski uświęcającej, czyli po uczciwej spowiedzi, w której Chrystus za pośrednictwem kapłana odpuścił nam grzechy.

Aby uzyskać odpust zupełny (można tylko raz dziennie) należy:
- oderwać się od przywiązania do grzechów ciężkich i powszednich
- przyjąć Komunię Świętą
- odmówić np. modlitwy "Ojcze Nasz" i "Zdrowaś Maryjo" w intencjach, które co miesiąc do modlenia przekazuje nam Papież
- wykonać dzieło obdarzone odpustem, czyli np: 

1. adoracja Najświętszego Sakramentu trwająca przynajmniej przez pół godziny,
2. pobożne przyjęcie - choćby tylko przez radio - Błogosławieństwa Papieskiego udzielanego Miastu i Światu,
3. nawiedzenie cmentarza w dniach od 1 do 8 listopada połączone z modlitwą - choćby tylko w myśli - za zmarłych (odpust ten może być ofiarowany tylko za dusze w czyśćcu cierpiące),
4. pobożny udział w obrzędzie liturgicznym w Wielki Piątek i ucałowanie krzyża,
5. udział w ćwiczeniach duchowych trwających przynajmniej przez trzy dni,
6. publiczne odmówienie Aktu Wynagrodzenia w uroczystość Najświętszego Serca Jezusowego,
7. publiczne odmówienie Aktu poświęcenia rodzaju ludzkiego Chrystusowi Królowi w uroczystość Chrystusa Króla,
8. w uroczystość śś. Apostołów Piotra i Pawła, każdy kto pobożnie używa przedmiotu religijnego (krzyża, różańca, szkaplerza, medalika) poświęconego przez Papieża lub Biskupa i w tym dniu odmówi Wyznanie Wiary,
9. wysłuchanie w czasie misji kilku kazań i udział w uroczystym ich zakończeniu,
10. przystąpienie po raz pierwszy do Komunii św. lub udział w takiej pobożnej ceremonii,
11. odprawienie pierwszej Mszy św. lub pobożne uczestnictwo w niej,
12. odmówienie różańca w kościele, w rodzinie, we wspólnocie zakonnej (należy odmówić przynajmniej jedną część, jednakże pięć dziesiątek w sposób ciągły, z modlitwą ustną należy połączyć pobożne rozważanie tajemnic, w publicznym odmawianiu tajemnice winne być zapowiadane zgodnie z zatwierdzoną miejscową praktyką, w odmawianiu prywatnym wystarczy, że wierny łączy z modlitwą ustną rozważanie tajemnic);
13. odnowienie przez kapłana w 25-, 50-, 60-lecie święceń kapłańskich postanowienia wiernego wypełniania obowiązków swojego powołania, uczestniczenie w Mszy św. jubileuszowej,
14. czytanie Pisma św. z szacunkiem należnym słowu Bożemu, przynajmniej przez pół godziny,
15. nawiedzenie kościoła, w którym trwa Synod diecezjalny i odmówienie tam "Ojcze nasz" i "Wierzę",
16. odmówienie w sposób uroczysty hymnu "Przed tak wielkim Sakramentem" w Wielki Czwartek,
17. odmówienie tego samego hymnu w uroczystość Bożego Ciała,
18. publiczne odmówienie hymnu "Ciebie Boże wielbimy" w ostatnim dniu roku,
19. publiczne odmówienie hymnu "Przybądź Duchu" w Nowy Rok i w Zesłanie Ducha Świętego,
20. pobożne odprawienie Drogi Krzyżowej (przed stacjami prawnie erygowanymi, połączone z rozważaniem Męki i Śmierci Chrystusa i przechodzeniem od stacji do stacji; w publicznym odprawianiu wystarczy przechodzenie prowadzącego),
21. pobożne nawiedzenie kościoła w święto tytułu i dnia 2 sierpnia (odpust Porcjunkuli) i odmówienie "Ojcze nasz" i "Wierzę",
22. pobożne nawiedzenie kościoła lub ołtarza w dniu jego konsekracji i odmówienie "Ojcze nasz" i "Wierzę",
23. pobożne nawiedzenie kościoła w Dniu Zadusznym i odmówienie "Ojcze nasz" i "Wierzę" (odpust ten może być ofiarowany tylko za dusze w czyśćcu cierpiące),
24. pobożne nawiedzenie kościoła lub kaplicy zakonnej w święta Założyciela i odmówienie "Ojcze nasz" i "Wierzę",
25. udział w czynności świętej, której przewodniczy wizytator w czasie odbywania wizytacji pasterskiej,
26. odnowienie przyrzeczeń chrztu św. w czasie nabożeństwa Wigilii Paschalnej lub w rocznicę swego chrztu,
27. pobożne nawiedzenie jednej z czterech patriarchalnych bazylik rzymskich i odmówienie tam "Ojcze nasz" i "Wierzę" w: święto tytułu, jakiekolwiek święto nakazane, raz w roku w innym dniu wybranym przez wiernego,
28. udział w świętych czynnościach sprawowanych w kościołach stacyjnych w Rzymie w określonych dniach roku zaznaczonych w Mszale Rzymskim,
29. w momencie śmierci, o ile wierny miał za życia zwyczaj odmawiania jakichkolwiek modlitw (w tym wypadku wymieniony warunek zastępuje trzy zwyczajne warunki uzyskania odpustu zupełnego), dla uzyskania tego odpustu chwalebną rzeczą jest posługiwać się krucyfiksem lub krzyżem.
30. Pobożne odmówienie Koronki do Miłosierdzia Bożego (dodane wg. dekretu Penitencjarii Apostolskiej z 12.01.2002)

(źródło: www.opoka.org.pl)

Aby uzyskać odpust cząstkowy należy wykonać przynajmniej jedną z trzech wymienionych zasad:

- w trakcie dnia, podczas obowiązków i odpoczynków - wzdychać do Boga, myśleć o Nim, odmówić akt strzelisty, jednym słowem: mieć żywy kontakt z Bogiem

- wesprzeć potrzebujących: modlitwą, darem lub innym wsparciem (może to być nawet ustąpienie miejsca a autobusie, jeśli czynimy to z miłości do Boga i bliźniego)

- umartwiać się, czyli rezygnować z jakiejś przyjemności, np. odmówić sobie papierosa, słodkości, jedzenia do syta, ulubionego programu telewizyjnego

Odpust cząstkowy jest również związany z odmówieniem wielu znanych modlitw i można go uzyskać wielokrotnie w ciągu dnia. Niektóre z modlitw związanych z odpustem cząstkowym to: Anioł Pański (lub Regina Caeli w Okresie Wielkanocnym); Duszo Chrystusowa; Wierzę w Boga; Psalm 130 (Z głębokości); Psalm 51 (Zmiłuj się...); odmówienie Jutrzni lub Nieszporów za zmarłych; Panie, Boże wszechmogący (modlitwa z Liturgii Godzin, Jutrznia w Poniedziałek II tygodnia psałterza); modlitwa św. Bernarda (Pomnij, o Najświętsza Panno Maryjo); Wieczny odpoczynek; Witaj, Królowo, Matko Miłosierdzia; Pod Twoją obronę; Magnificat; odmówienie jednej z sześciu litanii zatwierdzonych dla całego Kościoła (do Najświętszego Imienia Jezus, do Najświętszego Serca Pana Jezusa, do Najdroższej Krwi Chrystusa Pana, Loretańskiej do NMP, do świętego Józefa lub do Wszystkich Świętych); pobożne uczynienie znaku Krzyża świętego (źródło: www.brewiarz.pl)